Winstgevendheid offshore wind in 2030 niet vanzelfsprekend
In het streven naar een CO2-vrij elektriciteitssysteem in 2050 is windenergie op zee de belangrijkste bron van groene stroom in Nederland. In 2030 moet het vermogen op zee verzevenvoudigd zijn tot 21,5 GW. Door de huidige markttrends – zoals uitbreiding van de opwekcapaciteit voor duurzame energie, elektrificatie van de industrie, oplopende gas- en CO2-prijzen, behoefte aan netverzwaringen – wordt de elektriciteitsmarkt volatieler. Samen met de geleidelijke afschaffing van subsidies zorgen deze trends ervoor dat de risico’s voor de offshore windenergiesector toenemen.
Aan de hand van twee scenario’s bracht TNO de economische risico’s in kaart. Daarbij gingen de onderzoekers in één scenario uit van een lage elektrificatie in 2030, gebaseerd op de Klimaat- en Energie Verkenning 2021 en het Klimaatakkoord.
In dat scenario is er aan de vraagkant geen concreet doel voor industriële elektrificatie en aan de aanbodkant is er sprake van volledige inzet van de geplande 21,5 GW aan offshore windenergie. De studie wijst uit dat offshore windenergie onder deze omstandigheden in 2030 niet winstgevend is. Door overaanbod op de elektriciteitsmarkt is er dan, zelfs bij export, 13% inperking van offshore windenergie-productie waardoor niet het totale vermogen aan windenergie wordt gebruikt. De businesscase is, zo berekende TNO, slechts 30% van de tijd positief voor de exploitanten van wind op zee.
In de studie doet TNO aanbevelingen om tot een winstgevend model te komen. De offshore wind-sector moet zich op andere typen bedrijfsmodellen oriënteren door de samenwerking te zoeken met de industrie. Het combineren van investeringen en het maken van rechtstreekse afspraken over stroomlevering door middel van Power Purchase Agreements (PPA) kan het effectieve rendement van een dergelijk geïntegreerd businessmodel met 5%-33% doen toenemen.
Geen opmerkingen: