Hoe kon de productie uit Groningen zo snel dalen?

Velen vragen zich af hoe het mogelijk is dat de productie uit het Groningenveld de afgelopen vier jaar telkens verder kon dalen, zonder dat de leveringszekerheid in gevaar kwam. We kunnen dat uitleggen aan de hand van voor het publiek toegankelijke data.

Na de eerste zware aardbeving in Huizinge (2012) werd al snel duidelijk dat de hoeveelheid te winnen gas om veiligheidsredenen drastisch moest worden beperkt. Tegelijkertijd mochten de vele miljoenen huishoudens in binnen- en buitenland die van het laagcalorische Groningengas afhankelijk waren, letterlijk en figuurlijk niet in de kou worden gezet. Deze twee voorwaarden, veiligheid en leveringszekerheid, staan op gespannen voet met elkaar. Het is te begrijpen dat voor degenen die te lijden hebben van aardbevingen, het volume niet laag genoeg kan zijn. Maar wie niet in de kou wil zitten, rekent er uiteraard op dat het hoog genoeg is om de cv aan de praat te houden.

Een complicerende factor is dat het volume aardgas dat nodig is om de leveringszekerheid te waarborgen, pas achteraf bekend is. Vooraf moet je het doen met modellen, een gemiddelde temperatuurverwachting voor het komende jaar op basis van historische gegevens, en aannames over opslag- en transportcapaciteit en de beschikbare hoeveelheid stikstof waarmee gas uit alternatieve bronnen kan worden geconverteerd in ‘pseudo’-Groningengas. Al die gegevens zijn per definitie voorlopig, want toekomstig.

Het minimaal voor de leveringszekerheid benodigde volume werd en wordt berekend door de beheerder van het landelijk net Gasunie Transport Services (GTS). In onderstaande grafiek is te zien hoe de hierop gebaseerde productieplafonds sinds 2015 jaar na jaar een forse daling lieten zien. De geraamde reductie is terug te voeren op wijziging van een aantal aannames, die onder de x-as van de grafiek zijn geplaatst.