Geen subsidie? Dat is geen probleem voor windparken op zee

Dankzij schaalvergroting levert windenergie op zee, waarvoor de overheid sinds afgelopen jaar geen subsidies meer verstrekt, in rap tempo steeds meer groene energie op. Dat is een geweldige stimulans voor de verduurzaming van de Nederlandse energievoorziening, betoogt Ireen Geerbex van Nuon/Vattenfall.

In 2006 werd met ‘NoordzeeWind’ het eerste Nederlandse windpark op zee in gebruik genomen, in 2008 het tweede. Toen waren windmolens op zee nog fors duurder dan op land. In het Energieakkoord van 2013 werd een ambitieuze doelstelling voor wind op zee afgesproken: een opgesteld vermogen (het vermogen dat in een jaar kan worden opgewekt, red.) van in totaal 4.450 megawatt (4,5 gigawatt) in 2023. De zee bood immers meer ruimte voor windparken dan land (het Nederlandse deel van de Noordzee is ruim anderhalf keer zo groot als ons landoppervlak), al erkende men direct dat de zeer druk bevaren Noordzee ook maar beperkt ruimte kon bieden.

Deze waterweg is een gunstig gebied voor energiewinning met windmolens, vanwege de relatief geringe waterdiepte, het gunstige windklimaat en de nabijheid van havens en (industriële) energieverbruikers. De doelstelling van het Energieakkoord betekende dat er voor zo’n 3.500 megawatt extra aan windparken op zee gesubsidieerd zou moeten worden. Overheid, ngo’s en bedrijven spraken met elkaar af de hoge kosten die de bouw van windparken met zich meebrengt met 40 procent te verlagen door middel van innovaties, schaalvergroting en een robuust uitgiftesysteem van de projecten. Dit ‘taakstellend kostendalingspad’ was nodig om de ambities met wind op zee ook financieel haalbaar te maken.