Warmtewet laat grootverbruiker in de kou staan

Vorige week is de plenaire behandeling van de Warmtewet afgerond. Kleinverbruikers met een aansluiting op een warmtenet zijn nu beschermd, maar grootverbruikers niet. Zij worden geacht te onderhandelen over de toegang en de tarieven met de monopolist. Lichtpuntje is het niet-verplichten van restwarmtehergebruik. Dat is onder meer geregeld via energiebesparingsconvenanten.
De Warmtewet is na 10 jaar aangenomen door de Tweede Kamer. In 2003 diende Jan ten Hoopen (CDA) een initiatiefwetsvoorstel in, later gesteund door Diederik Samson (PvdA). De wet moest een leemte invullen: de elektriciteits- en gasvoorziening waren wel gereguleerd, maar aangeslotenen op een warmtenet kenden geen wettelijke bescherming.
Algemeen directeur Hans Grünfeld van VEMW: 'Het is goed dat de Tweede Kamer nu een wetsvoorstel aangenomen heeft. Het is alleen bijzonder spijtig dat grootverbruikers, veelal MKB-bedrijven, zorginstellingen, ziekenhuizen en andere zakelijke gebruikers in een voorzieningsgebied van een warmteleverancier over de voorwaarden voor toegang en de tarieven moeten gaan onderhandelen met de warmteleverancier, die een monopolist is. Deze groep aangeslotenen weet uit ervaring dat het met een monopolist slecht onderhandelen is. Wat er zal gebeuren is dat er – grotere - aangeslotenen zullen zijn die gaan afhaken. Resultaat daarvan is dat de voorziening voor de overblijvers die geen keuze hebben duurder zal worden. In die zin worden ook de kleinverbruikers niet beschermd. De vorige minister van EZ, Van der Hoeven, heeft de Tweede Kamer onder meer op dit punt een evaluatie van de wet toegezegd. Ik heb tot op heden geen evaluatieresultaten gezien die de grootverbruikers enig comfort bieden.”
Grünfeld vervolgt: “het enige positieve is het ontbreken van een paragraaf over het verplicht benutten van industriële restwarmte. Dat biedt namelijk niet de juiste prikkels. We kennen al andere mechanismen om de benutting te bevorderen, onder meer via convenanten (MEE, MJA-3). Bij de uitvoering blijkt vaak dat de levering van industriële restwarmte een complexe aangelegenheid is, die samenwerking van meerdere partijen vergt. Cruciaal voor een succesvolle realisatie blijkt de invulling van een initiërende en regisserende rol. Vanuit haar maatschappelijke positie is dit bij uitstek een rol voor de – lokale en regionale - overheid.”